Jasmin Imamović je napisao jedan izvrstan historijski roman o srednjovjekovnoj Bosni, odnosno vlastelinu Gorčinu, njegovoj službi kod dobrog bosanskog bana Stjepana II. Kotromanića, ali i neostvarenim ljubavima, njegovim službenim posjetama Dubrovniku, ugarskom kralju i Veneciji, ratovanju protiv srpskog cara Dušana. Ovaj roman zrači nekakvom pitomošću i mudrošću. Posebno mi se dopada način na koji Imamović integrira natpise sa starih stećaka u svoje štivo i od toga pravi aktivan, živ tekst.

Roman započinje ovim rečenicama:

Na jesenjem turniru, 1332. godne, moje strijele bile su najpreciznije. Imao sam devetnaest godina i već bio poznat po vičnosti oružju i peru. U zimu 1333. godine pozvaše me da služim banu Stjepanu II. Kotromaniću. A bio sam se tek zagledao u lijepu Kaliju.

Jasmin Imamović gotovo poetičnim jezikom dočara život u srednjovjekovnim bosanskim zemljama. On opisuje njive, polja i šume, ali i jela, odnose među ljudima, muškarca i žene, o vjeri… Iako su glavni akteri romana fiktivni, većina dešavanje se događa oko istinitih, historijskih ličnosti kao što su ban Stjepan, njegov brat Vladislav, princeza Elizabeta, nećak Tvrtko itd. Osim toga, na vrlo vjerodostojan način on uključuje historijske događaje kao što su bitka za Bobovac između bana Stjepana i cara Dušana, odnosi Bosne i Dubrovnika, Bosne i Ugara, bosanskog bana i bizantijskog dvora, kao i Stanak (sabor) sve zemlje Bosne.

Toplo preporučujem ovaj odličan historijski roman o negdašnjoj Bosni, njenim ljudima, običajima, prijateljima i neprijateljima.